لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلا مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا. نساء 148
خدا دوست نمی دارد که کسی به گفتار زشت صدایش را بلند کند، مگر آن که ظلمی به او رسیده باشد، همانا که خدا شنوا و داناست.
****
برپایه آموزه های دینی، قاعدۀ ثابت الهی در روابط اجتماعی این است که انسان های دیندار، همواره خوش رو و خوش گو و خوشخو باشند و هیچگاه روان و گمان و بیان خویش را به درشتی و پلشتی نیالایند. اما، خدای انسان می دانست که این قاعده یک استثناء هم نیاز دارد. پس برای این که قدرت پدافندی اهل ایمان در برابر آزمندی ظالمان و منافقان دچار آسیب نشود، بلافاصله تبصره ای شفاف - اما منقطع - بر این قاعده نگاشت تا عندالوم سلاح بازدارنده ای باشد در برابر ستم طاغیان و تیغ بُرّنده ای باشد در برابر ظلم یاغیان و جفای باغیان.
درباره این سایت